Kardelenin öyküsü...

ADIM YALNIZLIK SOYADIM HÜZÜN

BEN BİR KARDELENİM

…

Ben,
Issız dağların yamacında,

Ayak basmamış, el değmemiş kuytularda doğmuşum,

Belki de ondandır tertemiz bembeyaz oluşum.

Adımı yalnızlık,
Soyadımı ise hüzün koymuşlar.

Ben bir kardelenim.

Tüm çiçeklerin toprağın koynunda saklandığı

Mevsimde açtığımdandır yalnızlığım.

Hüznüm belki de boynumun bükük oluşunda,

Ben karda açarım, kimseyi istemem yanımda.

Nedendir bilir misiniz?

Eski çok eski zamanlarda

Âşık olmuşum bir vefasız mor menekşeye.

Onun yedi veren renklerine kadifemsi çiçeklerine.

Ben,

Bembeyaz rengim, küçücük bedenimle,

Baharın rengârenk açan çiçekleri arasında

Kaybolup gidiyorken,

Kıskanırdım mor menekşemi.
Bahar renkli,yaz kokulu sımsıcak çiçeklerden.

Kalabalıklar içinde değil de,

Bir benim bir O’nun olduğu mevsimde

Açsak birlikte.

Bir sen bir ben olsak olmaz mı?

Sevdiceğim diye sordum mor menekşeme.

Olur dedi

Bir dahaki mevsimde söz verdik birbirimize

Hiç kimsenin açmaya cesaret edemediği kış mevsiminde açacağız.

Bahar geçti yaz geldi.

Sonbaharda tüm çiçekler soldu.

Kar yağdı toprağın üstüne.

Mor menekşeme kavuşmak için,

Önce toprağı sonra karı deldim çıktım.

Her yerde kar vardı bir tek mor menekşem yoktu.

Bekledim

Bekledim.

Yalnızdım hem de çok yalnız.

Kış zorluydu soğuktu hava.

Önce boynum büküldü

O bembeyaz kar rengi çiçeğim soldu.

Sonra kayboldu gitti karların arasında,

Yeşil yapraklarım dalım budağım.

…

Aşkım için ölümü göze aldım,

Karlar içinde açtım,

Onun için adıma kardelen dediler.

Her kış uğruna karları deldiğim

Söz verdiği halde gelmeyen o vefasızıma da

Hercai menekşe dediler.

…

Adım yalnızlık

Soyadım hüzün,

Ben bir kardelenim

Her kış karları deler bakarım etrafa

O gelmiş mi?

Hercai menekşem

Gelmiş mi diye.

Ne zamana kadar mı?

Kıyamet diyorlar adına

İşte o güne kadar.

Her mevsim, her kış,

Ben karları delip bakacağım etrafa,

Bir gün

Bir gün mutlaka gelecek biliyorum,

Söz verdi mor menekşem bana.

Söz.

…

Cebrail Keleş