Kastamonu’da aralık ayının son günlerindeyiz. Hafif bir lodos ılık ılık esiyor.
Sırtımda makinem, ağzımda bir türkü, sanayinin önünden yokuş aşağı sallanmışım. Salıpazarı önüne gelince durdum.
Girişte her zamanki gibi balıkçı yerini almış bekliyor.
Balıkçı soğuk havada iyice soğumuş olan tankın içinden kepçeyle balık çıkarıyor. Balıklar zıplıyor. Müşteriler seçiyor.
Daha içeride mevsim gereği satılan meyveler sebzeler tezgâhlarda yerini almış müşteri bekliyor.
Pazarda her zaman yanına uğrayıp hal hatır sorduğum bir dost var. Bu gün ne getirmiş diye bakıyorum.
Bahçe ürünleri yanında bir kasa mantar getirmiş.
Yanına gelen yaşlı teyze soruyor
—Nedir bu mantarın adı?
—Teyzem bu mantara sığırdili, geyik mantarı da derler çok güzeldir dese de teyzem almadan devam ediyor.
Hayırlı işler deyip ilerliyorum.
Köylü pazarındaki haberini yaptığım o teyzelerim beni görünce,
—Aaa bak yine o gazeteci geldi. Deyip birbirlerine gösteriyorlar.
Teyzelerimin tezgâhına bakıyorum. Haşlanmış mısır getirmişler. Yer elması var. Pancar var. Ne ararsan var.
Yola devam ediyorum.
Şehirde biraz gezip, tozup fotoğrafladıktan sonra dönüşte yine Salı pazarına uğruyorum.
Akşam daha bir kalabalık olmuş. Yol üstündeki trafik ise işten çıkanlarında katılmasıyla daha bir kalabalıklaşmış.
Bir pazar daha sona ermek üzere.
Mallarını satabilenler sevinçli, tezgâhlar ağır ağır ama mutlulukla toplanıyor.
Satamayanlar ise son bir umut bağırıyorlar karanlığa doğru.
Balıkçı her zamanki gibi neşeli görünüyor. Elindeki poşete hamsileri doldururken çek ağabey balıklar canlı bunlar diye ortalığı kızıştırmayı da ihmal etmiyor.
Karşıda köşede üç beş kişi hareketsiz durmaktan üşümüşler.
Buna bir de can sıkıntısı eklenince ne yapsınlar bir ateş yakmışlar, hem ısınıyorlar, hem vakit geçiriyorlar.
Akşam vakti.
Kastamonu Salıpazarı.
Gün doğarken başlayan bu macera, akşamın karanlığında sona eriyor.
Mahalle sakinleri,
Gecenin ilerleyen saatlerine kadar sürecek olan temizlik işlerinden sonra sabah hiçbir şey olmamış gibi yeni bir güne uyanacaklar.
Taa ki bir dahaki salıya kadar.
Sırtımda makinem, ağzımda bir türkü, sanayinin önünden yokuş aşağı sallanmışım. Salıpazarı önüne gelince durdum.
Girişte her zamanki gibi balıkçı yerini almış bekliyor.
Balıkçı soğuk havada iyice soğumuş olan tankın içinden kepçeyle balık çıkarıyor. Balıklar zıplıyor. Müşteriler seçiyor.
Daha içeride mevsim gereği satılan meyveler sebzeler tezgâhlarda yerini almış müşteri bekliyor.
Pazarda her zaman yanına uğrayıp hal hatır sorduğum bir dost var. Bu gün ne getirmiş diye bakıyorum.
Bahçe ürünleri yanında bir kasa mantar getirmiş.
Yanına gelen yaşlı teyze soruyor
—Nedir bu mantarın adı?
—Teyzem bu mantara sığırdili, geyik mantarı da derler çok güzeldir dese de teyzem almadan devam ediyor.
Hayırlı işler deyip ilerliyorum.
Köylü pazarındaki haberini yaptığım o teyzelerim beni görünce,
—Aaa bak yine o gazeteci geldi. Deyip birbirlerine gösteriyorlar.
Teyzelerimin tezgâhına bakıyorum. Haşlanmış mısır getirmişler. Yer elması var. Pancar var. Ne ararsan var.
Yola devam ediyorum.
Şehirde biraz gezip, tozup fotoğrafladıktan sonra dönüşte yine Salı pazarına uğruyorum.
Akşam daha bir kalabalık olmuş. Yol üstündeki trafik ise işten çıkanlarında katılmasıyla daha bir kalabalıklaşmış.
Bir pazar daha sona ermek üzere.
Mallarını satabilenler sevinçli, tezgâhlar ağır ağır ama mutlulukla toplanıyor.
Satamayanlar ise son bir umut bağırıyorlar karanlığa doğru.
Balıkçı her zamanki gibi neşeli görünüyor. Elindeki poşete hamsileri doldururken çek ağabey balıklar canlı bunlar diye ortalığı kızıştırmayı da ihmal etmiyor.
Karşıda köşede üç beş kişi hareketsiz durmaktan üşümüşler.
Buna bir de can sıkıntısı eklenince ne yapsınlar bir ateş yakmışlar, hem ısınıyorlar, hem vakit geçiriyorlar.
Akşam vakti.
Kastamonu Salıpazarı.
Gün doğarken başlayan bu macera, akşamın karanlığında sona eriyor.
Mahalle sakinleri,
Gecenin ilerleyen saatlerine kadar sürecek olan temizlik işlerinden sonra sabah hiçbir şey olmamış gibi yeni bir güne uyanacaklar.
Taa ki bir dahaki salıya kadar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder